Beste lezer(es),
Momenteel schrijf ik deel 2 T/M 7 van Xeline vindt het geluk.
Alle verhalen (1 t/m 7) worden gebundeld en per deel gepubliceerd als EBOOK.
Meld je GRATIS aan als lezer(es) (via hyves) en ontvang van zelf bericht.
Vermeld aub in je bericht "inschrijven voor Xeline"
CLICK HIER EN MELD JE AAN ALS VRIEND/IN
Ken je vrienden of vriendinnen die het verhaal van Xeline willen ontvangen?
Meld ze GRATIS aan via mijn hyves pagina.
Vermeld aub in het bericht "vriend / vriendin inschrijven voor Xeline"
CLICK HIER EN MELD JE VRIEND/VRIENDIN AAN
De eerste 100 inschrijvers vermeld ik als lezer in het voorwoord (mits je dat wil).
"DIT IS EEN TIJDELIJK AANBOD. HET EINDIGT OP 30 SEPTEMBER 2010"
Voor nu wens ik je veel inspiratie en dromen.
Ik weet dat we ze nodig hebben om ons leven rijk te maken.
veel liefs,
Juan.
donderdag 26 augustus 2010
zaterdag 21 augustus 2010
Ze vindt het geluk (22)
Xeline stapte van de laatste trede af en volgde Sam door de gang. De man schuifelde naar de kamer die halverwege de gang lag aan de linkerkant. Xeline keek de kamer in. Poseidon draaide zich om. Hij deed een stap naar voren en drukte zijn hoofd tegen Xelines nek. Ze voelde de natte warme neus. Heb je me gemist, lief paard van me. Pascha lag te slapen op de grond. Sam nam een paar dekens en gaf er een aan Xeline. Zo, tijd om te rusten. Ik ben blij dat ik je het geheim van de sleutel heb verteld, fluisterde Sam. Xeline gaf hem een kus op zijn wang. Ze aaide Poseidon over zijn hals en gaf hem een paar klopjes op zijn rug. Sam ging naast Pascha liggen. De bank is voor jou Xeline. Slaap lekker. Welterusten Sam. Dank je wel. Voor alles.
De zon ontwaakte. Via een gat in het dak van de kamer kropen zonnestralen naar binnen. Ze streelden de ogen van Pascha. De jongen opende langzaam zijn ogen. Hij gooide de deken opzij en ging rechtop zitten. Hij draaide zich om en keek naar Sam. Merkwaardig, dacht hij. Pascha stond op en vulde een ketel met water. In de tijd dat Sam en Xeline boven waren geweest had de jongen hout verzameld en een stapel neergelegd bij het hek. Hij stak een paar stokjes aan met de toorts uit de gang. Het hout vatte direct vlam. Hij legde een paar takken op de stokjes die brandden. Het vuur voedde zich gulzig met het droge hout. Boven het vuur leunden drie stokken tegen elkaar. Een stuk touw bond ze samen. Sam hing de ketel aan de stokken.
Pascha, kom snel, riep Xeline. De jongen volgde haar door de gang naar de kamer rechts. Poseidon stond in de kamer en bewoog van de ene kant naar de andere kant. Rustig maar, jongen, kalmeerde Pascha hem. De jongen boog zich over Sam heen. Sam had geen kleur op zijn wang. Hij had zijn ogen open. Zijn mond had de vorm van een glimlach. Hij reageerde niet. Pascha voelde aan zijn hals en pols. Beiden waren koud. Pascha keek Xeline aan. Ze zag het aan zijn ogen. Sam heeft besloten dat zijn taak is volbracht, begon Pascha. Hij heeft ons hierheen geleid. Hij heeft jou zijn laatste geheim verteld. Ik denk dat hij het tijd vond om ons los te laten. Xeline voelde de tranen in haar ooghoek opwellen. Ze kende Sam net. Ze had het gevoel dat ze hem haar leven had gekend. Pascha wist wat hem te doen stond.
(Noot: dit is het laatste verhaal van deel 1. Ik heb besloten om nog 6 delen te schrijven. Die volgen vanzelf. Ik hou jullie op de hoogte.)
De zon ontwaakte. Via een gat in het dak van de kamer kropen zonnestralen naar binnen. Ze streelden de ogen van Pascha. De jongen opende langzaam zijn ogen. Hij gooide de deken opzij en ging rechtop zitten. Hij draaide zich om en keek naar Sam. Merkwaardig, dacht hij. Pascha stond op en vulde een ketel met water. In de tijd dat Sam en Xeline boven waren geweest had de jongen hout verzameld en een stapel neergelegd bij het hek. Hij stak een paar stokjes aan met de toorts uit de gang. Het hout vatte direct vlam. Hij legde een paar takken op de stokjes die brandden. Het vuur voedde zich gulzig met het droge hout. Boven het vuur leunden drie stokken tegen elkaar. Een stuk touw bond ze samen. Sam hing de ketel aan de stokken.
Pascha, kom snel, riep Xeline. De jongen volgde haar door de gang naar de kamer rechts. Poseidon stond in de kamer en bewoog van de ene kant naar de andere kant. Rustig maar, jongen, kalmeerde Pascha hem. De jongen boog zich over Sam heen. Sam had geen kleur op zijn wang. Hij had zijn ogen open. Zijn mond had de vorm van een glimlach. Hij reageerde niet. Pascha voelde aan zijn hals en pols. Beiden waren koud. Pascha keek Xeline aan. Ze zag het aan zijn ogen. Sam heeft besloten dat zijn taak is volbracht, begon Pascha. Hij heeft ons hierheen geleid. Hij heeft jou zijn laatste geheim verteld. Ik denk dat hij het tijd vond om ons los te laten. Xeline voelde de tranen in haar ooghoek opwellen. Ze kende Sam net. Ze had het gevoel dat ze hem haar leven had gekend. Pascha wist wat hem te doen stond.
(Noot: dit is het laatste verhaal van deel 1. Ik heb besloten om nog 6 delen te schrijven. Die volgen vanzelf. Ik hou jullie op de hoogte.)
maandag 9 augustus 2010
Ze vindt het geluk (21)
Behalve het geluid van de wind langs de rotswand, was alles stil. Xeline keek omhoog. De hemel strekte zich uit boven haar hoofd. De zwarte ruimte was gevuld met lichtjes die knipperden alsof ze om aandacht vroegen. Ze waren overal. Zo dicht ben ik niet eerder bij de hemel geweest, riep Xeline uit. Ik kan de sterren aanraken. Je kunt nog dichterbij komen, reageerde Sam. Hij wees naar het cilindervormige voorwerp dat gericht was op de hemel.
Sam draaide aan een kant van het voorwerp. Hij had een dop in zijn hand. Hij legde zijn oog op de ingang van het cilindervormige voorwerp en sloot het andere oog. Hij draaide aan het voorwerp. Juist ja, fluisterde de man. Hij keek kom om naar Xeline en wenkte haar naar zich toe.
Leg je oog op dit voorwerp, wees Sam. Xeline deed een aantal stappen naar voren en kneep haar linker oog dicht. Ze keek door het voorwerp. De wind blies langs haar hals en veroorzaakte een rilling in haar nek. Sam glimlachte terwijl hij naar het meisje keek.
Prachtig, riep het meisje. Ze zag lichtjes die in het niets zweefden. Sommige lichtjes hadden zich verzameld als een groep. Anderen bleven op afstand. Een aantal gaf meer licht dan anderen.
Gelukkig zijn ze met zovelen, zei Xeline. Voor een ster zou het eenzaam zijn om alleen te zijn daar boven. Sam knikte. Hij ging zitten op een stenen bank die links op het plateau stond. Vanaf hier lijkt het alsof de sterren daar boven zijn, antwoordde Sam. Als je in de ruimte bent is er geen onder of boven. Dan is er een overal.
Xeline wilde het geheim van de sleutel weten. Sam, ga je het me nu vertellen. De man begreep wat ze bedoelde. Nu is de tijd en de plaats om je het geheim van de sleutel te onthullen.
Het zit zo. Sam wees naar de hemel en spreidde zijn armen. Alles om ons heen is in beweging. De planeten draaien rond de zon. De zon en planeten samen vormen een groep die bij elkaar hoort. Zo zijn er in die zwarte ruimte ontelbare groepen van planeten met hun eigen zon. Al die groepen bewegen van elkaar af. Die beweging zorgt dat wij tijd ervaren. De afwisseling van zomer naar winter is mogelijk door beweging. De verplaatsing van de aarde rond de zon maakt dat we tijd ervaren. Het draaien van de aarde veroorzaakt dag en nacht. Beweging is tijd. Dat is een deel van het geheim. Xeline genoot van de wijze woorden die Sam sprak. Ze keek naar de hemel en zag de planeten en de sterren. Ze voelde de beweging die in het heelal zat. De beweging van tijd.
Wat is het andere deel van het geheim, vroeg Xeline. Sam vervolgde. Alles beweegt in vaste patronen. De zon staat in het centrum. De planeten draaien om haar heen. Elke planeet heeft zijn plek. De kleine planeet, Pluto, staat het verst weg van de zon. Mercurius staat het dichtst bij de zon. Venus is de helderste planeet van allemaal. Alle planeten hebben een eigen plek gevonden in de groep en bewegen samen in een vast patroon dat zich eeuwen herhaalt.
Xeline begreep niet welke les ze daar uit kon halen. Sam zag het in haar ogen. Hij glimlachte even. Nu luister, zei de man. Dit is het geheim van vaste patronen. Wij mensen hebben allemaal onze plek en onze vaste patronen. Van ieder van ons liggen onze bestemming en onze patronen vast. Het leven is gericht op het ontdekken van je eigen patronen en bestemming. Soms raken we van ons pad af. De mensen die ons als kind begeleiden als we opgroeien hebben een taak. Ze dienen ons te begeleiden naar onze bestemming. Ouders kunnen hun kinderen helpen om de patronen te herkennen die bij ons leven horen. Wat gebeurt als je ouders dat niet doen? Vind je dan niet je bestemming? De kunst van het leven, ging Sam verder, is de mensen te herkennen die je helpen om je bestemming te bereiken. Dan zul je ook de mensen herkennen die je van je pad afleiden. Dat zijn de mensen die met hun eigen belang bezig zijn.
Oh Sam, wat ben ik blij dat ik jou tegengekomen ben. Jij bent iemand die mij helpt naar mijn bestemming. Xeline stond op en omhelsde Sam. Dat is mijn bestemming, reageerde Sam. Ik leid mensen naar hun bestemming.
Beiden gingen zitten op de stenen bank. Sam, hoe komt het dat planeten in vaste patronen bewegen? Wie of wat zorgt daar voor? Het antwoord is niet eenvoudig, zei Sam. Ik wil het weten, ging Xeline verder. Sam stond op en draaide zich om. Planeten trekken elkaar aan. Ze bewegen met een snelheid die zorgt dat ze in hun baan blijven. Door hun snelheid botsen ze niet op elkaar. Hij wees naar de hemel. Daar ligt het antwoord, Xeline. Het antwoord over patronen.
Sam sloot zijn ogen en zei niets. Xeline wachtte af. De man deed zijn ogen open en ging verder.
Wij hebben allemaal onze eigen snelheid. Ieder heeft zijn eigen tempo. En iederen heeft zijn eigen weg te gaan. Net als de planeten die in hun baan blijven. Als we naar elkaar luisteren, ervaren we welk tempo bij iemand hoort. Als we ons met elkaar verbinden terwijl we op ons eigen pad blijven, kunnen we zorgen dat we in evenwicht blijven. Zodra we de verbinding verliezen met de anderen, raken we van onze koers af. Dan verliezen we ons in zaken die niet bij onze bestemming passen.
Xeline voelde een druk in haar hoofd ontstaan. Ze begreep niet alles wat Sam zei. Ze wilde het wel graag. De woorden voelden als belangrijk. Ze boog voorover en legde haar hoofd in haar handen. Hoe zou het met Pascha en Poseidon zijn, vroeg ze. Maak je geen zorgen, zei Sam. De man begreep dat ze toe was aan iets lichts. Kom, we gaan naar beneden. Sam plaatste de dop weer op het voorwerp. Xeline stond bij de trap. Sam volgde haar naar beneden.
Ik zal je een verhaal vertellen, Xeline. Het gaat over een man die altijd bezig was om anderen te laten zien hoe goed hij was. Hij had van alles gedaan in zijn leven. Iedere keer mislukte het en zocht hij iets nieuws. Dit ging jaren door. Telkens vond hij een nieuwe bestemming. Hij dacht, als ik goed ben in wat ik doe, verdien ik geld. Als ik geld heb, dan ben ik iemand. Dan vinden mensen mij de moeite waard. Het zal me vrienden geven.
Op een dag leerde hij een vrouw kennen. De vrouw begreep al snel dat de man geen rust had. Ze wilde hem gelukkig zien. Ze vertelde hem dat hij de moeite waard was. Het maakte niet uit of hij succes had. Ze hield van hem zoals hij was. Hij zag het niet zo. Hij zag zichzelf als een mislukking als hij geen succes zou hebben. De liefde tussen de man en de vrouw werd met de jaren minder. De vrouw kon niet langer aanzien dat de man niet tevreden was met wie hij was. Ze liet de man alleen achter. Nadat de vrouw hem verlaten had, begreep hij hoe belangrijk de vrouw voor hem was. Hij zag het pas toen het te laat was. Hij heeft 7 jaar gehuild om het verlies van de vrouw van wie hij hield.
Na 7 jaar ontmoette hij weer een vrouw. Hij was op slag verliefd. Voor de tweede keer in zijn leven. Hij beloofde zichzelf dat hij tevreden zou zijn met wie hij was. De eerste jaren ging het goed. Ze waren samen gelukkig. Ze kregen een zoon. Een aantal jaren later een dochter. De man had alles wat hij wilde. Hij had nog steeds het gevoel dat hij iemand moest zijn. Hij wilde aan anderen laten zien hoe goed hij was in wat hij kon. Het lukte niet. Hij verloor zijn baan. Hij raakte het contact met zijn vrouw en kinderen kwijt. Hij doolde rond zonder bestemming.
Op een nacht kreeg hij een droom. Iemand vroeg hem: stel dat morgen je laatste dag zou zijn. Hoe wil je dan terug kijken op je leven? Wat heb je nodig om gelukkig te kunnen sterven? De man wist het antwoord meteen. Hij reageerde: dat mijn kinderen van mij houden en gevoeld hebben hoeveel ze voor mij betekenen. Dat mijn vrouw mij heeft lief gehad. Mij, om wie ik ben. Niet om wat ik gedaan heb. Niet mijn succes. Nee, mij als persoon. De volgende dag werd de man wakker. Hij stond op en zocht zijn vrouw en kinderen op. Met tranen in de ogen omhelsden ze elkaar. Zijn vrouw keek hem aan. Hij antwoordde: ik heb begrepen waar dit leven om draait. Ik ga mijn pad en mijn tempo volgen. Ik laat me niet meer door anderen van mijn pad afleiden. De man voelde zich de gelukkigste man van de wereld. Hij had het succes bereikt. Dat, lieve Xeline, is de les van de sleutel. Ieder kan de deur naar zijn eigen succes openen. We zijn zelf eigenaar van de sleutel. Alleen wij weten waar onze deur zit. Sam keek op naar Xeline. Hij zag hoe ze een traantje wegveegde. Hij begreep dat zijn les begrepen was. Kom, we gaan Pascha weer opzoeken.
Sam draaide aan een kant van het voorwerp. Hij had een dop in zijn hand. Hij legde zijn oog op de ingang van het cilindervormige voorwerp en sloot het andere oog. Hij draaide aan het voorwerp. Juist ja, fluisterde de man. Hij keek kom om naar Xeline en wenkte haar naar zich toe.
Leg je oog op dit voorwerp, wees Sam. Xeline deed een aantal stappen naar voren en kneep haar linker oog dicht. Ze keek door het voorwerp. De wind blies langs haar hals en veroorzaakte een rilling in haar nek. Sam glimlachte terwijl hij naar het meisje keek.
Prachtig, riep het meisje. Ze zag lichtjes die in het niets zweefden. Sommige lichtjes hadden zich verzameld als een groep. Anderen bleven op afstand. Een aantal gaf meer licht dan anderen.
Gelukkig zijn ze met zovelen, zei Xeline. Voor een ster zou het eenzaam zijn om alleen te zijn daar boven. Sam knikte. Hij ging zitten op een stenen bank die links op het plateau stond. Vanaf hier lijkt het alsof de sterren daar boven zijn, antwoordde Sam. Als je in de ruimte bent is er geen onder of boven. Dan is er een overal.
Xeline wilde het geheim van de sleutel weten. Sam, ga je het me nu vertellen. De man begreep wat ze bedoelde. Nu is de tijd en de plaats om je het geheim van de sleutel te onthullen.
Het zit zo. Sam wees naar de hemel en spreidde zijn armen. Alles om ons heen is in beweging. De planeten draaien rond de zon. De zon en planeten samen vormen een groep die bij elkaar hoort. Zo zijn er in die zwarte ruimte ontelbare groepen van planeten met hun eigen zon. Al die groepen bewegen van elkaar af. Die beweging zorgt dat wij tijd ervaren. De afwisseling van zomer naar winter is mogelijk door beweging. De verplaatsing van de aarde rond de zon maakt dat we tijd ervaren. Het draaien van de aarde veroorzaakt dag en nacht. Beweging is tijd. Dat is een deel van het geheim. Xeline genoot van de wijze woorden die Sam sprak. Ze keek naar de hemel en zag de planeten en de sterren. Ze voelde de beweging die in het heelal zat. De beweging van tijd.
Wat is het andere deel van het geheim, vroeg Xeline. Sam vervolgde. Alles beweegt in vaste patronen. De zon staat in het centrum. De planeten draaien om haar heen. Elke planeet heeft zijn plek. De kleine planeet, Pluto, staat het verst weg van de zon. Mercurius staat het dichtst bij de zon. Venus is de helderste planeet van allemaal. Alle planeten hebben een eigen plek gevonden in de groep en bewegen samen in een vast patroon dat zich eeuwen herhaalt.
Xeline begreep niet welke les ze daar uit kon halen. Sam zag het in haar ogen. Hij glimlachte even. Nu luister, zei de man. Dit is het geheim van vaste patronen. Wij mensen hebben allemaal onze plek en onze vaste patronen. Van ieder van ons liggen onze bestemming en onze patronen vast. Het leven is gericht op het ontdekken van je eigen patronen en bestemming. Soms raken we van ons pad af. De mensen die ons als kind begeleiden als we opgroeien hebben een taak. Ze dienen ons te begeleiden naar onze bestemming. Ouders kunnen hun kinderen helpen om de patronen te herkennen die bij ons leven horen. Wat gebeurt als je ouders dat niet doen? Vind je dan niet je bestemming? De kunst van het leven, ging Sam verder, is de mensen te herkennen die je helpen om je bestemming te bereiken. Dan zul je ook de mensen herkennen die je van je pad afleiden. Dat zijn de mensen die met hun eigen belang bezig zijn.
Oh Sam, wat ben ik blij dat ik jou tegengekomen ben. Jij bent iemand die mij helpt naar mijn bestemming. Xeline stond op en omhelsde Sam. Dat is mijn bestemming, reageerde Sam. Ik leid mensen naar hun bestemming.
Beiden gingen zitten op de stenen bank. Sam, hoe komt het dat planeten in vaste patronen bewegen? Wie of wat zorgt daar voor? Het antwoord is niet eenvoudig, zei Sam. Ik wil het weten, ging Xeline verder. Sam stond op en draaide zich om. Planeten trekken elkaar aan. Ze bewegen met een snelheid die zorgt dat ze in hun baan blijven. Door hun snelheid botsen ze niet op elkaar. Hij wees naar de hemel. Daar ligt het antwoord, Xeline. Het antwoord over patronen.
Sam sloot zijn ogen en zei niets. Xeline wachtte af. De man deed zijn ogen open en ging verder.
Wij hebben allemaal onze eigen snelheid. Ieder heeft zijn eigen tempo. En iederen heeft zijn eigen weg te gaan. Net als de planeten die in hun baan blijven. Als we naar elkaar luisteren, ervaren we welk tempo bij iemand hoort. Als we ons met elkaar verbinden terwijl we op ons eigen pad blijven, kunnen we zorgen dat we in evenwicht blijven. Zodra we de verbinding verliezen met de anderen, raken we van onze koers af. Dan verliezen we ons in zaken die niet bij onze bestemming passen.
Xeline voelde een druk in haar hoofd ontstaan. Ze begreep niet alles wat Sam zei. Ze wilde het wel graag. De woorden voelden als belangrijk. Ze boog voorover en legde haar hoofd in haar handen. Hoe zou het met Pascha en Poseidon zijn, vroeg ze. Maak je geen zorgen, zei Sam. De man begreep dat ze toe was aan iets lichts. Kom, we gaan naar beneden. Sam plaatste de dop weer op het voorwerp. Xeline stond bij de trap. Sam volgde haar naar beneden.
Ik zal je een verhaal vertellen, Xeline. Het gaat over een man die altijd bezig was om anderen te laten zien hoe goed hij was. Hij had van alles gedaan in zijn leven. Iedere keer mislukte het en zocht hij iets nieuws. Dit ging jaren door. Telkens vond hij een nieuwe bestemming. Hij dacht, als ik goed ben in wat ik doe, verdien ik geld. Als ik geld heb, dan ben ik iemand. Dan vinden mensen mij de moeite waard. Het zal me vrienden geven.
Op een dag leerde hij een vrouw kennen. De vrouw begreep al snel dat de man geen rust had. Ze wilde hem gelukkig zien. Ze vertelde hem dat hij de moeite waard was. Het maakte niet uit of hij succes had. Ze hield van hem zoals hij was. Hij zag het niet zo. Hij zag zichzelf als een mislukking als hij geen succes zou hebben. De liefde tussen de man en de vrouw werd met de jaren minder. De vrouw kon niet langer aanzien dat de man niet tevreden was met wie hij was. Ze liet de man alleen achter. Nadat de vrouw hem verlaten had, begreep hij hoe belangrijk de vrouw voor hem was. Hij zag het pas toen het te laat was. Hij heeft 7 jaar gehuild om het verlies van de vrouw van wie hij hield.
Na 7 jaar ontmoette hij weer een vrouw. Hij was op slag verliefd. Voor de tweede keer in zijn leven. Hij beloofde zichzelf dat hij tevreden zou zijn met wie hij was. De eerste jaren ging het goed. Ze waren samen gelukkig. Ze kregen een zoon. Een aantal jaren later een dochter. De man had alles wat hij wilde. Hij had nog steeds het gevoel dat hij iemand moest zijn. Hij wilde aan anderen laten zien hoe goed hij was in wat hij kon. Het lukte niet. Hij verloor zijn baan. Hij raakte het contact met zijn vrouw en kinderen kwijt. Hij doolde rond zonder bestemming.
Op een nacht kreeg hij een droom. Iemand vroeg hem: stel dat morgen je laatste dag zou zijn. Hoe wil je dan terug kijken op je leven? Wat heb je nodig om gelukkig te kunnen sterven? De man wist het antwoord meteen. Hij reageerde: dat mijn kinderen van mij houden en gevoeld hebben hoeveel ze voor mij betekenen. Dat mijn vrouw mij heeft lief gehad. Mij, om wie ik ben. Niet om wat ik gedaan heb. Niet mijn succes. Nee, mij als persoon. De volgende dag werd de man wakker. Hij stond op en zocht zijn vrouw en kinderen op. Met tranen in de ogen omhelsden ze elkaar. Zijn vrouw keek hem aan. Hij antwoordde: ik heb begrepen waar dit leven om draait. Ik ga mijn pad en mijn tempo volgen. Ik laat me niet meer door anderen van mijn pad afleiden. De man voelde zich de gelukkigste man van de wereld. Hij had het succes bereikt. Dat, lieve Xeline, is de les van de sleutel. Ieder kan de deur naar zijn eigen succes openen. We zijn zelf eigenaar van de sleutel. Alleen wij weten waar onze deur zit. Sam keek op naar Xeline. Hij zag hoe ze een traantje wegveegde. Hij begreep dat zijn les begrepen was. Kom, we gaan Pascha weer opzoeken.
Abonneren op:
Reacties (Atom)