Afscheid nemen. Tranen die roepen "blijf bij me". Een armpje dat naar je uitreikt "hou me vast, papa". Onderweg naar huis zie ik fietsers met lege kinderzitjes achterop. Her en der afgeleverd, komt in me op. Overal is afscheid genomen. De plicht die ons roept. Loslaten. Je draait je om en richt je blik op een nieuwe dag. De agenda dicteert hoe het eruit kan zien. De werkelijkheid verloopt waarschijnlijk anders. En dan vanavond de kleine meid weer in de armen sluiten.
Juan Felix.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten