Ze vindt 't geluk (1)

Gedompeld in schemering, liep ze door het hoge gras op zoek naar het geluk. Het beeld zat nog vaag in haar hoofd verborgen. Waar had ze het geluk verloren? Had iemand het haar afgenomen? Een traan rolde over haar wang. Haar gezicht kleurde rood. Warm vocht glinsterde op haar huid. Een huid die als pijn voelde door het prikken van het gras. Haar voeten waren nat. Het deerde haar niet. Ze ging door met haar zoektocht. Ze voelde dat ze dichtbij was. Nog even en dan zou alles vergeten zijn...

(wordt vervolgd)

Juan Felix

Als makke schaapjes

Kinderen worden bijeen gebracht als een kudde schapen. Geblaat en gemekker. Kinderen die voor zich uit staren zonder iets te zeggen. Kinderen die anderen opzoeken en imponeren met hun lichaam. Tonen van kijk mij. Midden van al die kinderen zit mijn kind. Een houten puzzel leidt mijn dochter af van het moment dat komt. Het afscheid. Ik geef mezelf en haar tijd om te wennen aan deze omgeving met allerlei kinderen die rond rennen, gillen, huilen en stil zitten. Kijken wanneer het moment er is om afscheid te nemen. Dat ze het aan kan en ik ook. Dat moment komt niet. Zodra ze voelt dat ik wegga, strekken haar armpjes zich naar mij uit. Roept ze, papa, papa. En wil ze me niet meer loslaten. Daar staat ze, met een leidster achter het raam. Via een kleine opening langs het raam strekt ze haar vingertjes naar me uit. Ik streel haar vingertjes met de mijne. De tranen stromen over haar wangetjes. De glimlach van vanochtend is verdwenen. Haar roze jurkje kan de zuurheid van dit moment niet verzoeten. Papa, papa, papa, ...Dag, veel plezier, hoor ik mezelf zeggen. Van binnen voel ik een steen. Die het zwaar maakt om me om te draaien en weg te lopen. Stap voor stap verwijder ik mezelf. In een laatste blik zie ik traantjes en handjes die roepen. En ik denk bij mezelf: geen verweer, als makke schaapjes bijeen gebracht.

Juan Felix

Behoefte aan verpakking

Zo mooi verpakt als een cadeau dat met zorg is omwikkeld in papier met kleuren van de regenboog. Versierd met een strik. Verpakking vertelt ons wat we kunnen verwachten. Beter nog. Willen verwachten. We hebben behoefte aan verpakking. Goed nieuws voor merken. Mensen hebben dromen. Via verpakking kom je ze tegemoet. Verpakking straalt een belofte uit. Je maakt een stuk van je droom waar. Het pak hagelslag op tafel, mijn tube tandpasta, de provider van mijn mobiel, de merkstikkers op mijn appels, de naam van de school, twitter, linkedin, hyves, facebook, ning, vervullen zo elke dag weer onze behoefte aan onze droom waar maken. Het mooiste moment is vlak voor het openen. Zolang de inhoud niet bekend is, houdt de verpakking de droom overeind. Doe mij maar alleen de verpakking. Ik koop zo wel een paar rollen inpakpapier. Ik heb behoefte aan verpakking. Kansen voor marketeers.

Juan Felix

Welk type leider ben jij?

Bij het naderen van de rivier aanschouwt hij de brug. Een boomstam in de rivier dobbert op en neer op de golven en is zo uit het zicht verdwenen. De pijlers van de brug zijn stevig verankerd als de poten van een volwassen olifant. Het vertrouwen groeit. Deze brug maakt de oversteek mogelijk. Bij het oversteken van de brug groeit de vraag welk type leider hij is? Net zo stevig als deze brug die met vertrouwen betreden wordt?

De basis van leiden start met vertrouwen. Weten hoe sterk en zwak jezelf bent. Van je medewerkers weten hoeveel ze aan kunnen. Daar naar handelen. Je gedrag als leider brengt met zich mee of je het vertrouwen krijgt. Of de medewerkers de oversteek wagen en je het vertrouwen geven.

Ben jij iemand die de grenzen van het haalbare bewaakt? Iemand die aanmoedigt, complimenten geeft, bijstuurt, waarschuwt, luistert, vragen stelt, ik weet 't niet durft te zeggen, richting aangeeft, zich dienstbaar opstelt, de rust bewaart, een schouder aanbiedt, een hand uitreikt en zegt kom maar, ik help je naar de overkant. Kortom, dat wat je verwacht van een brug om een rivier met vertrouwen over te steken.

Als je een rivier oversteekt en de andere kant van de oever bereikt, vraag je dan eens af, welke brug ben jij? En wat zegt dat over je leiderschap?

Juan Felix

De rivier heeft geen drijfveer nodig

Een rivier die stroomt door het dal heeft geen drijfveer nodig om te stromen. Water en verval houden de stroming op gang. Drijfveer is iets van organismen. Het beweegt ons voort. Zorgt dat we onze energie ergens in stoppen. Dat geldt voor jou en mij. Waar sta jij voor op deze dag? Wat drijft je? Wat zijn je eerste gedachten deze ochtend? Overleven, een verlangen naar meer, zorgen voor anderen, aandacht voor je omgeving, dingen naar je hand zetten, samen met anderen iets ondernemen, of ik zie wel? Sta eens stil bij de oever van de rivier en voel de stroming. Ervaar het ruisen, het vloeien, het schuren van het water over de stenen, het kolken, de geur, de kleur. Voel de kracht en energie. En wellicht wordt voor jezelf helder welk water jouw doet stromen. Net als de rivier.

Juan Felix

Van niets naar iets

In 't niets. Ooit was er geen zijn. Geen betekenis. De leegte, zo groot als 't universum dat ons omsluit. Dan ontstaat verbinding, tussen cellen. Ze geven elkaar betekenis. Ze ontdekken dat vermenigvuldigen een oplossing is voor specialisatie. Een blauwdruk lag klaar. Of is ontstaan? Is het grote plan gevormd terwijl duidelijk werd wat de mogelijkheden waren. Creativiteit, gedreven door verbinding. Nieuwe creaties ontstaan. En dan is er plotseling iets. Vanuit 't niets. Net als dit stukje van 3 minuten.

Juan Felix.

Pokeren

't pokerspel is als de beweging van eb en vloed. Aan de ene kant stijgt het wat en aan de andere kant daalt het. Bij aanvang begin je met gelijke stand. Al snel ontstaan er machtsverschillen. Spelers met grote stapels en spelers met kleine stapels fiches. Tijdens het spel zie je de houding veranderen. Spelers met grote stapels gaan rechtop zitten, kijken triomfantelijk voor zich uit. Enigszins hautain. Spelers met kleine stapels praten druk of worden stil. Zoeken naar een laatste kans om een slag te slaan. Nog mee te mogen doen. Zo zal het in 't dagelijks leven ook zijn. De situatie van eten en gegeten worden. The have's and have not's 't is maar een spelletje. Ja, ja...

Juan Felix.

Woorden gieten

In woorden zeggen wat je voelt. De kracht ervaren van een oven om metalen te smelten, als een zuigend monster dat alle zuurstof in zich opneemt. Giet de vloeibare massa in de mal. Wacht tot het hard wordt. Verwijder de mal en kijk naar het resultaat. Lees en voel of het de betekenis weergeeft die bedoelt is. Schaaf de woorden hier en daar bij. Haal de ruwe kantjes er af. Neem een vijl of mes. Gebruik een zachte of harde hand. Kijk wat past. Iedereen kijkt er anders naar. Over smaak valt niet te twisten. En gelukkig is er altijd de delete knop.

Juan Felix

Incidenten

Iemand handelt in een seconde op een bepaalde wijze. Dat heeft een resultaat tot gevolg. Daar wordt vervolgens dagen over gesproken. Tv programma's besteden er zendtijd aan. Kranten schrijven er over. Via de sociale media delen mensen hun mening er over. Een onbewuste handeling van iemand die zichzelf niet in de hand had krijgt zo de aandacht die het mijns inziens niet verdiend. Gebeurt er niets dat werkelijk van betekenis is. Is het zo dat we elk incident aangrijpen en uitvergroten om het maar ergens over te hebben. En in de tussentijd gebeuren er in de wereld dingen die echt aandacht verdienen. Hoe zorg je er voor dat daar de aandacht naar toe gaat en niet naar incidenten. Onder andere door het vooral niet te hebben over incidenten. Vandaar dat ik het er maar niet over heb.

Juan Felix

Rood, wit, blauw

Vrijheid. Een duif staart vanaf het dak naar beneden. Hij heeft vliegles. Elke dag cirkelt hij rond. De rondjes worden groter, totdat hij het vliegen onder de knie heeft. En dan vliegt hij weg. Gaat hij een kant op die hij kiest. Alle richtingen zijn mogelijk. Hoe voelt dat als je daar zo hoog in de lucht zweeft? Alles overziet. Nergens bij hoort en overal bij hoort. Iedereen kan zijn. Met alles verbonden. Vrijheid. Om te doen, te zeggen, te voelen, te zijn, uit te vliegen, de richting te kiezen die jij vindt passen. Ik kijk naar buiten. De vlag hangt fier aan de muur en wappert in de wind. Een teken van wie ze zijn. Rood, wit en blauw met een vleugje oranje. Vandaag is het feest. 5 mei, we zijn vrij.

Juan Felix.

Dromen

"Papa, ik zie dingen gebeuren. Dan denk ik dat het echt is." Het blijkt een droom te zijn. "Hoe weet je dat het echt is of niet? Heb je een bewijs? Misschien een foto genomen?" Zo verloopt 't gesprek vanochtend met mijn zoontje. Hij doet wel eens z'n ogen dicht om de film achter zijn ogen te bekijken. In verbeelding is alles mogelijk. Het maakt ons leven rijker. Verbeelding of werkelijkheid. Maakt 't iets uit of 't een droom is of niet? Voelt 't anders? Dat hoeft niet. Zo lang het leven net zo fantasierijk is als de dromen van mijn zoon, heb ik het naar mijn zin. En hij ook.

Juan Felix

De clown

Kun je met missers succes hebben? Als je een clown bent, valt dat goed. Balonnen die rondvliegen, doppen die van een toverstok afvliegen en op een persoon uit het publiek landen. Struikelen. Een stoffer die telkens uit je hand vliegt. Het publiek ligt in een deuk. Hoe is dat dan met missers in het "echte" leven? Lachen we daar zelf ook om? Nemen we het ons zelf kwalijk als het mis gaat? Krijgt iemand anders de schuld? Stellen we vast dat we iets geleerd hebben? Hoe reageert je omgeving als je een misser maakt? Krijg je dan applaus? Wat zou het lekker zijn als we er zo luchtig mee omgaan als clown Japie. Hij nam de ballon, de toverstok, de bezem en probeerde het opnieuw, en nog een keer, en nog eens. Dank Japie, voor de wijze les. En natuurlijk het lachen...

Juan Felix

Een goed idee

Een goed idee is als een raket die hoger en hoger stijgt. Gevoed door motoren die op volle toeren draaien. Hoger en hoger klim je. Je ziet mogelijkheden. Het voelt als een frisse wind die waait langs je huid. Je staart over de zee. Alles is mogelijk. Er zijn meerdere richtingen die je kunt kiezen. Jij bepaalt welke kant je opgaat. Niets houdt je tegen. De gedachten knopen zich aan elkaar. Net als een boom die zich vertakt waarbij vooraf niet bekend is waar de volgende tak ontstaat. Duidelijk is dat het een boom wordt. Zo is elke boom uniek. Net als een goed idee. Benieuwd hoe het verder groeit...

Juan Felix.

Wolken huilen

De wolken huilen. De bloemen baden in hun tranen. Hun hoofdjes draaien zich om. Hun wangetjes worden gekieteld door de wind. Het gras vraagt of het koud is daar boven. Ja knikken de tulpen. Hun steel trilt. Ze kruipen lekker dicht bij elkaar. De regen prikkelt de worteltjes. Ze zijn ontkiemt en tillen hun groene haartjes net boven de grond. Gulzig slurpen ze druppels naar binnen. Een voor een. Hun oranjegevoel wordt aangewakkerd. Binnenkort gaan ze in de pan.