Ze zag een man. Hij had een baard. Ogen half dichtgeknepen. Hij lachte, maar keek haar niet aan. Ze voelde dat hij haar had opgemerkt. Iets in haar stelde haar gerust. Ze ging stap voor stap verder. Haar voet merkte het einde van de brug op. Ze stond in de modder. De man keek op. Hij heette haar welkom en gebaarde om te gaan zitten op een ronde steen. Ze volgde zijn uitnodiging op. Toen ze zat nam de man een spiegel en gaf die aan haar. Ze nam de spiegel die gevat was in een glazen omhulsel. Haar ogen gingen naar het centrum van de spiegel. In de spiegel zag ze zichzelf. Niet zoals ze nu was. Het was het beeld van wie ze echt was. Wie ze altijd had willen zijn. Ze zag een meisje dat aandacht had voor anderen. Mensen om haar heen glimlachten naar haar en vonden het prettig bij haar te zijn. Ze oordeelde niet. Ze liet ze in hun waarde. Ze stelde vragen. Net zolang totdat ze begreep wat de ander bedoelde. Ze kreeg schouderklopjes. Ze werd rustig. Langzaam drong het besef tot haar door wat de essentie van geluk is. De essentie van leven is. Van haar leven. Ze voelde een traan langs haar wang stromen. Ze gaf betekenis aan anderen. Dat was het mooiste geschenk dat ze kon krijgen. Ze keek op. De oude man was verdwenen. (wordt vervolgd)
Juan Felix
Geen opmerkingen:
Een reactie posten