Het meisje veegde haar tranen af. Ze keek op. Ze wilde zijn zoals het meisje dat ze in de spiegel gezien had. Het leek alsof ze de aarde ontsteeg en een werd met het universum. Ze merkte haar eigen glimlach op. Het lichaam ontspande zich. Haar handen voelden koud. De oude man, dacht ze. Die weet raad. Ze stond op en keek om zich heen. Achter haar lag de brug. In het water groeiden planten die ze niet eerder gezien had. De bloemen bevonden zich onder het wateroppervlak. De meeldraden staken net boven het water uit. De blaadjes waren rond met gaatjes. Toen de mist was verdwenen, zag ze in de verte een top van een berg. Ze voelde dat de oude man daar heen gegaan was. Nee, ze wist het zeker. Een onzichtbare kracht nam haar hand. Ze liet zich leiden door de kracht. Op zoek naar de oude man. (wordt vervolgd)
Juan Felix
Geen opmerkingen:
Een reactie posten