Ze stond stil en luisterde naar het stromen van water. De berg leidde het water naar beneden. Ze liep tegen de stroom in. Iets dat ze in haar leven niet deed. Ze herinnerde zich die momenten dat ze ja zei en nee bedoelde. De dwang om te gehoorzamen. Ze merkte dat die dwang steeds minder werd. Het leek wel alsof de berg haar lasten van haar schouders afhaalde. De plek waar ze zich nu bevond haar omarmde zoals ze was. Ze omarmde zichzelf zoals ze was. Ze knielde bij een plas water die zich gevormd had op een helling van de berg. Ze zag de bodem van de plas. Ze opende haar handen en schepte water in haar mond. Het leek alsof de kracht van de berg die in het water zat zich verspreidde in haar hele lichaam. Ze voelde de vorm van haar lichaam. Ze keek in het water en zag het gezicht van de oude man. Even schrok ze. Ze keek om. Nergens een oude man te zien. Ze keek weer in het water waar het gezicht van de oude man opnieuw verscheen. Welkom, zei de man. Dit is de plek waar het geluk jou vindt. Jij was op zoek. En al die tijd was het geluk op zoek naar jou. Was het dicht bij jou. Het meisje vroeg wat de oude man bedoelde. De man ging verder. Bij je geboorte was je een nieuwsgierig kind. Je stond open voor alles om je heen. Je wilde alles ontdekken. Je had geen oordeel over jezelf. Alles was zoals het was. Je omarmde het. Het voelde als leven. Je mocht er zijn met alles wat er was. Je was gewenst als kind. Je voelde dat je betekenis gaf. Dat je belangrijk was voor anderen. Dat ze genoten van wat je deed. Toen je ouder werd, kwam je in contact met grenzen. Je leerde je aan te passen. Je omgeving zei wie je was en hoe je je diende te gedragen. Je was een gehoorzaam kind. Je luisterde. Daardoor raakte je steeds meer af van je eigen pad. Wie je was. Dit is de plek om weer op je eigen pad te komen. Je hebt in je leven een omweg genomen. Dat geeft niets. Nu gaat het verder. Volg je eigen pad. Het meisje wilde de oude man een vraag stellen. Hij was verdwenen. (wordt vervolgd).
Juan Felix.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten