De binnenkant van het kistje was bekleed met een rode stof. Langs de rand van het kistje was de rode stof versierd met ogen in wit en blauw. Op de bodem van het kistje lagen twee voorwerpen. Sam pakte als eerste het houten fluitje. Xeline ving een glimp op van het andere voorwerp. Het leek een sleuteltje. Sam sloot het kistje. Hij zag de nieuwsgierige blik van Xeline. Alles op zijn tijd, zei Sam. Hij gaf het fluitje aan Pascha. De jongen maakte zijn lippen nat en plaatste het fluitje aan zijn mond. Een voor een speelde hij de tonen die in het fluitje waren opgeborgen. De jongen sloot zijn ogen en speelde een liedje. Xeline keek naar Sam. De man keek met een glimlach naar de jongen. Zijn benen had hij opgevouwen onder zijn billen. De handen rustten op zijn knieën. Voor zijn leeftijd is hij best lenig, dacht Xeline. Ze droomde weg op de klanken van de fluit. Ze sloot haar ogen en zag de arend die over de aarde zweefde. Hij gleed langs een bergwand, vloog door een wolk en landde op een boomtak.
Pascha hield op met spelen. Xeline opende haar ogen. Sam was verdwenen. Xeline haalde haar schouders op, spreidde haar armen en gebaarde naar Pascha. De jongen zei niets. Hij hield zijn hand op als teken dat ze geduld moest hebben. Dat was iets wat Xeline moeilijk vond. Geduld hebben. Ze wilde altijd gelijk alles weten. Ze zuchtte. Sam kwam uit het huis. In zijn hand hield hij een zilveren pot. Hij vulde de kopjes die klaar stonden. De geur van muntthee vermengde zich met de lucht.
Sam keek naar Xeline. En, vroeg hij. Wat heb je geleerd? Xeline dacht na. Ik heb geleerd dat het doosje een schat verborgen hield. Zodra Pascha floot veranderde het houten fluitje in tonen die mijn oren streelden. De tonen brachten mij beelden. Ik zag de arend. En wat voelde je, reageerde Sam. Xeline was even stil. Ik voelde mij licht als een veertje. Ik vergat alles. Mooi zo, ging Sam verder. Muziek opent de deur naar onze ziel. Als je uit je hoofd wilt blijven, luister dan naar muziek. Dat is wat dit deze fluit je kan leren.
Xeline was nu nieuwsgierig geworden naar het andere voorwerp in het kistje. Sam voelde haar verlangen om meer te leren. Hij ging verder. Ik weet dat je het andere voorwerp wilt zien. Ja, antwoordde Xeline, opgewonden. Ze schoof heen en weer. Veerde op en ging weer zitten. Nu dan, zei Sam. Dat hou ik geheim tot morgen. Dat is dan je volgende les. Leer dat alles tijd nodig heeft. Geduld houd je op de juist weg. Als je te snel gaat, raak je van je pad af. En als je te lang wacht, mis je de kansen die voorbij komen. Luister goed naar jezelf. Als je je rustig voelt, volg je de snelheid die bij jou past. En nu genoeg voor vandaag. Sam stond op en trok zich terug in de hut. Pascha gebaarde Xeline dat ze hem moest volgen. (wordt vervolgd)
Juan Felix
Geen opmerkingen:
Een reactie posten